ពហុបការធម៌
ព្រះមហា ជា-ឆាយ វត្តឧណ្ណាលោម រៀបរៀង
នមោ តស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស
សូមនមស្ការចំពោះព្រះភគវន្តមុនី អរហំសម្មាសម្ពុទ្ធព្រះអង្គនោះ (ព្រមទាំងព្រះធម៌នឹងព្រះអរិយសង្ឃ) ។
ពេលនេះជាធម្មស្សវនកាល ត្រូវតាមសណ្ដាប់ប្រវេណីពីបុរាណសម័យ នៃពុទ្ធសាស-និកជនរៀងរាបមក ។ អាត្មាភាពបានទទួលភារៈមកសំដែងធម៌ទេសនា តាមសមគួរដល់កាលវេលា, ឱកាសនេះសូមសំដែងអំពីពហុបការធម៌ តាមន័យព្រះពុទ្ធភាសិត ក្នុងសុត្តន្តបិដកទសុត្តរសូត្រ គម្ពីរទីឃនិកាយ ដូចមានបទព្រះបាលីថា ឯកោ ធម្មោ បហុបការោ អប្បមាទោ កុសលេសុ ធម្មេសុ អយំ ឯកោ ធម្មោ ពហុបការោ ប្រែថា “ធម៌មួយមានឧបការៈច្រើន គឺអប្បមាទ (ការមិនធ្វេសប្រហែស) ក្នុងធម៌ទាំងឡាយជាកុសល, នេះហៅថា ធម៌មួយ មានឧបការៈច្រើន” ។ អាត្មាភាពសូមអធិប្បាយតាមន័យព្រះពុទ្ធដីកាខាងលើ ដូចសេចក្ដីតទៅនេះ អប្បមាទ ប្រែថា សេចក្ដីមិនធ្វេសប្រហែស ការមិនធ្វេសស្មារតីឬការប្រុងប្រយ័ត្នមិនឲ្យភ្លាំងភ្លាត់ ។ សេចក្ដីមិនប្រហែសធ្វេសនេះជាធម៌ចំបងជាងកុសលធម៌ទាំងពួង ឬថាកុសលធម៌ទាំងពួងមានអប្បមាទជាឫសសមដូចព្រះពុទ្ធដីកាថា យេ កេចិ កុសលា ធម្មា សព្វេ តេ អប្បមាទមូលកា អប្បមាទសមោសរណា អប្បមាទោ តេសំ អគ្គមក្ខាយតិ ប្រែថា “ធម៌ទាំងឡាយណានីមួយដែលជាកុសល, ធម៌ទាំងអស់នោះ មានសេចក្ដីមិនប្រមាទជាឫស គឺជាឫសគល់ប្រជុំចុះក្នុងសេចក្ដីមិនប្រមាទទាំងអស់, អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយតែងពោលសរសើរសេចក្ដីមិនប្រមាទថា ជាធម៌ចំបងជាងកុសលធម៌ទាំងនោះ” ។ សេចក្ដីមិនប្រមាទនេះ អ្នកប្រាជ្ញពោលថាជាចំបង ឬជាកំពូលនៃកុសលធម៌នោះ ព្រោះកុសលធម៌ទាំងអស់ដែលនឹងកើតឡើងបានក៏ព្រោះតែសេចក្ដីមិនប្រមាទ កើតឡើងជាមុន ឬថាលុះណាតែអប្បមាទធម៌កើតឡើងមុន ទើបកុសលធម៌ទៀត ៗ កើតឡើងបាន ដូចមេដំបូលផ្ទះ ជាទីប្រជុំចុះនៃទព្វសម្ភារៈ មានផ្ទោងផ្លានជាដើម ។ ព្រោះហេតុនោះ ព្រះបរមគ្រូទ្រង់ត្រាស់សំដែងថា នាហំ ភិក្ខវេ អញ្ញំ ឯកធម្មំ សមនុបស្សាមិ “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! តថាគតជញ្ជឹងរំពឹងមើលទៅមិនឃើញមានធម៌ដទៃណា ដែលជាធម៌មានអានុភាពអាចញ៉ាំងកុសលដែលមិនទាន់កើតឡើងឲ្យកើតឡើង ដែលកើតឡើងហើយឲ្យរឹងរឹតតែចំរើនឡើង ដូចជាសេចក្ដីមិនប្រមាទនេះឡើយ” ។ ម្យ៉ាងទៀត សេចក្ដីមិនប្រមាទនេះ បើនឹងពោលតាមបរិយាយ ក៏គឺសតិហ្នឹងឯង សតិនឹងអប្បាមាទ មានសេចក្ដីជាមួយគ្នា សមដូចព្រះពុទ្ធដីកាថា ចតូសុភក្ខវេ ឋានេសុ ងត្តរូបេន អប្បមាទោ សតិ ចេតសោ អារក្ខោ ករណីយោ ប្រែថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! សេចក្ដីមិនប្រមាទ គឺសតិជាធម៌រក្សានូវចិត្ត ជាធម៌ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវធ្វើក្នុងស្ថាន ៤ យ៉ាងតាមសមគួរដល់ខ្លួន ។ ឯសេចក្ដីមិនប្រមាទដែលអ្នកទាំងឡាយត្រូវធ្វើក្នុងស្ថាន ៤ យ៉ាងនោះ គឺត្រូវតាំងចិត្តថាៈ ១- ចិត្តរបស់អាត្មាអញ កុំត្រេកត្រអាលក្នុងធម៌ដែលជាហេតុឲ្យកើតសេចក្ដីត្រេកត្រអាល, ២- ចិត្តរបស់អាត្មាអញ កុំប្រទូស្ដក្នុងធម៌ដែលជាហេតុឲ្យកើតសេចក្ដីប្រទូស្ដ, ៣- ចិត្តរបស់អាត្មាអញ កុំវង្វែងក្នុងធម៌ដែលជាហេតុឲ្យកើតសេចក្ដីវង្វែង, ៤- ចិត្តរបស់អាត្មាអញ កុំស្រវឹងក្នុងធម៌ជាហេតុឲ្យកើតសេចក្ដីស្រវឹងឡើយ ។ ន័យមួយទៀត សេចក្ដីមិនប្រមាទនេះ បើពោលដោយការប្រតិបត្តិដែលជាការទំនុកបំរុងផ្ចុងផ្ដើមក៏បានខាង មនសិការ គឺការយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងខយវយធម៌ គឺរំពឹងដល់សេចក្ដីអស់ទៅនឹងសូន្យទៅ ។ មែនពិតបុគ្គលនឹករំពឹងដល់សេចក្ដីអស់ទៅនឹងសូន្យទៅនៃសង្ខារ ដោយអំណាចនៃការចាស់ ឈ ស្លាប់ក្ដី នឹករំពឹងជញ្ជឹងថា ឱសេចក្ដីចាស់ ឈឺ ស្លាប់បាត់ ជាភ័យធំរបស់សត្តនិករចេះតែរុករានទន្ទ្រានចូលមកកាន់តែជិត ៗ ណាស់ហើយ ដូច្នេះក្ដី ត្រិះរិះពិចារណានូវអភិណ្ហប្បច្ចវេក្ខណធម៌មានដើមថា ការចាស់គ្រាំគ្រាជាធម្មតានឹងកន្លងការចាស់គ្រាំគ្រាទៅមិនបាន ឡើយដូច្នេះក្ដី កាលបើបិចារណាក្នុងអភិណ្ហប្បច្ចវេក្ខណៈ យ៉ាងនេះជាដើមហើយ តពីនេះទៅទើបមិនប្រមាទ ហើយខំខ្មីឃ្មាតបំពេញករណីយកិច្ចរបស់ខ្លួន ឲ្យចំរើនកើតមានឡើង ។
ការពិចារណានេះជាឧបាយដើម្បីបំបាត់នូវសេចក្ដីប្រមាទសេចក្ដីស្រវឹង ថា អាត្មាអញនៅកម្លោះក្រមុំ ថាមិនមានរោគ មិនទានស្លាប់ ទាំងជាឧបាយដើម្បីរំកិលខ្លួនឲ្យផុតចាកបាប បែរមុខឆ្ពោះទៅរកបុណ្យកុសលតែម្យ៉ាង ។ ឯឧបាយសម្រាប់រំពឹងពិចារណាឲ្យឃើញសេចក្ដីអស់ទៅនឹងសូន្យទៅ ដែលជាហេតុនាំឲ្យកើតអប្បមាទធម៌នោះមានច្រើនប្រការណាស់, អ្នកប្រាជ្ញបាននាំយកធម៌ទាំងឡាយ ដែលជាហេតុឲ្យកើតអប្បមាទធម៌ ហៅថាវិបស្សនា មកឲ្យពិចារណាថា “រូបទាំងអតីត អនាគត បច្ចុប្បន្ន ដែលអាស្រ័យបច្ច័យតាក់តែងហើយកើតឡើង ជារបស់មិនទៀង មានកិរិយាអស់ទៅសូន្យទៅ ប្រែប្រួលទៅ រលត់ទៅជាធម្មតា, ទាំងវេទនា សញ្ញាសង្ខារ វិញ្ញាណ ក៏ដូចគ្នាដែរ ។ សេចក្ដីទៀង សេចក្ដីសុខសប្បាយរីករាយត្រេកត្រអាលអរសាទរនឹងមានមកពីណា ? ព្រោះថារបស់ណាដែលកើតឡើងហើយ សុទ្ធតែត្រូវវិនាសបែកធ្លាយទៅវិញទាំងអស់, ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អាត្មាអញក្ដី ជីវិតអាត្មាអញក្ដី នឹងវិនាសព្រាត់ប្រាសទៅមិនខាន, ទោះសព្វសត្វក្នុងត្រៃភព ក៏ត្រូវវិនាសព្រាត់ប្រាស់ដូចគ្នាទាំងអស់ដែរ ព្រោះការព្រាត់ប្រាស់ចាកសត្វនឹងសង្ខារនេះជាធម៌សម្រាប់ជនទូទៅ ។
ឱ ថ្ងៃនឹងយប់ចេះតែកន្លងទៅហើយអាយុរបស់អាត្មាអញក៏អស់ទៅ តាមថ្ងៃនឹងយប់ដែលកន្លងទៅនោះដែរបច្ច័យនៃសេចក្ដីស្លាប់របស់ អាត្មាអញមានច្រើនក្រៃពេក មានទាំងខាងក្នុងទាំងខាងក្រៅ អាត្មាអញមុខជានឹងធ្វើកិរិយាដោយហេតុនោះ ៗ ដោយអន្តរាយនោះ ៗ មិនខានឡើយ” ។ កាលបើបានពិចារណាតាមន័យនេះហើយ ក៏ជាឧបាយឲ្យកើតអប្បមាទធម៌ទាំងអស់ ។
កាលបើអប្បមាទធម៌កើតឡើងហើយ, បណ្ឌិតគួរស្ងួនគ្រងរក្សាថែទាំអប្បមាទធម៌នោះ ដូចជាបុគ្គលសំឡឹងឃើញនូវប្រយោជន៍នៃទ្រព្យ ហើយខំថែរក្សទ្រព្យមិនឲ្យអន្តរាយដូច្នោះ ព្រោះអប្បមាទធម៌នេះ ព្រះសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់ថា មានឧបការៈច្រើនណាស់ ជាកំពូលនៃធម៌ជាកុសលឯទៀត ៗ ។ ព្រោះហេតុតែអប្បមាទធម៌ ជាធម៌មានឧបការច្រើន ជាធម៌ចំបងជាងធម៌ជាកុសលទាំងពួង ឬថាជាមាតាបិតានៃសេចក្ដីសុខចំរើនទួទៅពិតប្រាកដមែនហើយ បានជាព្រះបរមគ្រូ សូម្បីតែទ្រង់ហៀបនឹងរំលត់ខន្ធចូលកាន់បរមនិព្វានហើយ ទ្រង់បែរព្រះភ័ក្ត្រឈមទៅរកភិក្ខុបរិស័ទ ដែលអង្គុយគាល់ ព័ទ្ធជុំវិញព្រះអង្គ ទ្រងមានព្រះពុទ្ធដីកាផ្ដាំថា ហន្ទទានិ ភិក្ខវេ អាមន្តយាមិ វោ វយធម្មា សង្ខារា អប្បមាទេន សម្បាទេថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! ឥឡូវនេះតថាគតផ្ដាំនូវអ្នករាល់គ្នា សង្ខារទាំងឡាយមានការសូន្យទៅជាធម្មតាអ្នករាល់គ្នាចូរញ៉ាំង ប្រយោជន៍ឲ្យសម្រេច ដោយសេចក្ដីប្រមាទចុះ” ។ ឥទំ បច្ឆិមពុទ្ធវចនំ នេះជាព្រះពុទ្ធដីការប្រៀនប្រដៅពៅបំផុតនៃព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ។ សេចក្ដីមិនប្រមាទនេះ មានទំនងគួរនឹងអធិប្បាយបានច្រើនជាអនេក ដូចជាសេចក្ដីមិនប្រមាទក្នុងការថែរក្សាខ្លួន ក្នុងវ័យទាំងបីវ័យណាមួយ, មិនប្រមាទក្នុងការរៀនសូត្រចំណេះវិជ្ជាផ្សេង ៗ មិនប្រមាទក្នុងការសំដែង មិនប្រមាទក្នុងការស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិ មិនប្រមាទក្នុងការសន្សំកុសលជាដើម ទាំងនេះក៏គួរឃើញថាសេចក្ដីមិនប្រមាទនេះ ជាប្រធានលើកិច្ចការគ្រប់ជំពូក ។ សេចក្ដីមិនប្រមាទ ពិតមែនតែមានន័យច្រើនយ៉ាង តែបើរួមឲ្យខ្លីទៅមានតែត្រឹមពីរយ៉ាង គឺៈ ១- មិនប្រមាទក្នុងការលះ ២- មិនប្រមាទក្នុងការចំរើន លំដាប់ពីនេះ អត្មាភាពសូមអធិប្បាយនូវសេចក្ដីមិនប្រមាទទាំងពីរយ៉ាងនេះ ដូចតទៅនេះ ៖ មិនប្រមាទក្នុងការលះ បាបកម្ម គឺអំពើដ៏លាមក អំពើដែលជាហេតុញ៉ាំងសត្វឲ្យទៅកើតក្នុងចតុរាបាយ អំពើដែលញ៉ាំងសត្វឲ្យក្ដៅក្រហាយស្ដាយក្រោយ ព្រោះតែការរងទុក្ខលំបាកទុគ្គតិ បុគ្គលគួរលះបង់គួរវៀរតមកុំធ្វើ ព្រោះជាអំពើនាំឲ្យវិនាសខ្លួន ។ អកុសលមូលគឺឫសគល់នៃអកុសលធម៌ទាំង ៣ ប្រការគឺលោភៈ ទោសៈ មោហៈ បុគ្គលគួរតែលះបង់ ព្រោះកុសលមូលទាំង ៣ នេះ ជាតួបាបផង ជាមូលហេតុគឺជាដើមចមនាំឲ្យធ្វើអំពើបាបផង ។ បញ្ចវេរាគឺអំពើ ៥ យ៉ាងដែលបុគ្គលធ្វើហើយនាំឲ្យមានពៀរវេរាគឺការសម្លាប់សត្វមាន ជីវិតមិនកំណត់ថាប្រុសស្រីចាស់ក្មេង ទោះបីសត្វតូចល្អិត ៗ ឬសត្វនៅក្នុងគភ៌, ការលួចទ្រព្យដែលគេមិនបានឲ្យទោះបីថោកថ្លៃ តិចច្រើនក៏ដោយ ឬទ្រព្យដែលគេឧទ្ទិសជាចំពោះសង្ឃឬក៏ចំពោះសាសនា, ការប្រព្រឹត្តខុសក្នុងកាមទាំងឡាយ គឺកិរិយាស្រឡាញ់កួចកាន់ ឬប្រាថ្នាក្នុងផ្លូវប្រវេណី ដែលមិនត្រូវប្រាថ្នា មិនត្រូវប្រព្រឹត្តជាហេតុឲ្យសៅហ្មង មានគំនុំគំគួននឹងគ្នារវាងត្រកូលទូទៅ, ការកុហក គឺការនិយាយបំភ័ន្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យចូលចិត្តខុស ឲ្យយល់ខុស ឲ្យយល់ឃ្វាងចាកគន្លងធម៌, ការផឹកសុរានឹងមេរ័យ គឺទឹកដែលកើតមកអំពីគ្រឿងត្រាំផ្លែឈើ ឬធញ្ញជាតិផ្សេងៗ គេត្រាំទុកយូរទាល់តែជូរផ្អូមខ្លាំងក្លាយរសជាតិទៅជាស្រវឹងក្ដី គេយកធញ្ញជាតិស្ងោររម្ងាស់បិទចំហុយយកតំណក់ញើសនោះក្ដី ធ្វើដោយបែបផ្សេងៗ ទៀតក្ដី ទឹកតម្រាំ ដែលគេដាក់មេជាតិស្រវឹងត្រាំទុកឲ្យចេញរសជាតិ ដូចទឹកត្នោតជូរជាដើមក្ដីទោះបីខ្លាំងក្ដី ខ្សោយក្ដីជាទឹកស្រវឹងជាទីតាំងនៃសេចក្ដីប្រមាទ ។ ទាំង ៥ នេះហៅថាបញ្ចវេរា បុគ្គលគួរលះបង់ គួរវៀរតមកុំធ្វើ ព្រោះសុទ្ធតែជាអំពើនាំឲ្យមានទោសទុក្ខច្រើនប្រការក្នុងលោកនេះ នឹងបរលោក ដូចជាជាប់គុកច្រវាក់ វាយដំច្រំធាក់ស្ទើរតែក្ស័យប្រាណ ឬក៏កើតជាជម្លោះទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នា នាំឲ្យមានទោសទុក្ខច្រើនប្រការទៀតជាដើមឯបព្វជិតគឺអ្នកបួសវិញ ក៏ត្រូវលះអំពើដែលទំនាស់ទាស់ខុសនឹងវិន័យសិក្ខាដូចជាអនេសនៈ បាបធម៌ វេជ្ជកម្ម ទូតកម្ម កុលទូសកកម្ម នឹងអានាចារផ្សេងៗ ជាដើមចោលចេញដែរ ។
មែនពិត ភេទបព្វជិតនេះ ជាភេទឧត្ដមវិសេសប្លែកជាងភេទគ្រហស្ថ ត្រូវតែឲ្យមានអប្បមាទធម៌ជានិច្ចដើម្បីបំពេញកិច្ចវត្តផ្សេងៗ ឲ្យបានបរិបូណ៌ មិនត្រូវបណ្ដែតបណ្ដោយធ្វេសប្រហែសភ្លេចខ្លួនឡើយ ត្រូវតែជាអ្នកតាំងនៅក្នុងសីល ជាគ្រឿងរក្សាកាយវាចាមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ឲ្យមានឥន្ទ្រិយស្រគត់ស្រគំសមរម្យល្អត្រេកអរក្នុងករណីយកិច្ចរបស់ ខ្លួន ជាអ្នកឃើញភ័យក្នុងទោសសូម្បីបន្តិចបន្តួច ប្រតិបត្តិមានទំនងនឹងរើខ្លួនឲ្យរួចចាកទុក្ខ គួរឲ្យជាទីជ្រះថ្លាមិនត្រូវប្រហែសបណ្ដែតបណ្ដោយ ធ្លោយគំនិតឲ្យបាបធម៌ញាំញីសង្កត់សង្កិនចិត្ត ហើយប្រព្រឹត្តប្រទូស្ដបៀតបៀនអ្នកដទៃឡើយ ។
បព្វជិតណា ដែលមិនអើពើនឹងវិន័យសិក្ខា មានអាការកិរិយាប្រព្រឹត្តច្រឡើសបើសឃ្នើសឃ្នងច្រឡោងខាម ខុសខ្នាតវិន័យ បព្វជិតនោះមិនសមស័ក្ដិជាភិក្ខុ ឬជាសមណសក្យបុត្រឡើយ លុះតែបព្វជិតណាដែលសង្រួមកាយ វាចា ដោយល្អតាមវិន័យ សេក្ខិយវត្ត ដែលព្រះសុគតប្រញ័ប្តិទុកមក មានចិត្តស្ងប់រម្ងាប់ចាកបាបអកុសល បប្វជិតនោះ ទើបគួរដល់ឋានៈជាភិក្ខុជាសមណសក្យបុត្រពិតប្រាកដមែន ។ ម្យ៉ាងទៀតកិច្ចការណា ៗ ដែលប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីខូចប្រយោជន៍ខ្លួននឹងអ្នកដទៃនោះ ៗ ជាអំពើគួរលះឲ្យស្រឡះចេញ ទោះបីបន្តិចបន្តួចស្ដួចស្ដើងយ៉ាងកិច្ចការណា ក៏មិនគួរប្រថុយធ្វើដែរ ។ ដែលអធិប្បាយមកនេះក្នុងសេចក្ដីមិនប្រមាទក្នុងការលះ ។ មិនប្រមាទក្នុងការចម្រើនកុសលកម្ម គឺអំពើដែលកំចាត់បង់នូវសេចក្ដីអាក្រក់ទូទៅ ជាកម្មអាចញ៉ាំងសត្វឲ្យដល់នូវសុគតិ ជាអំពើគួរធ្វើចម្រើនឲ្យកើតមាន ។ និច្ចសីល គឺជាសីលដែលគួរប្រព្រឹត្តកាន់រក្សាឲ្យទៀងទាត់អស់កាលជានិច្ច មិនកំណត់កាលវេលា ។ ឧបោសថសីល ជាសីលគួរសមាទានរក្សាតាមកាលកំណត់ ។ ធម្មចរិយា គឺការប្រព្រឹត្តល្អដោយកាយវាចាចិត្ត សម្រាប់បណ្ដុះសេចក្ដីចំរើន ទប់ទល់នឹងសេចក្ដីវិនាសទាំងអស់ គ្រហស្ថគួរចំរើនឲ្យកើតមានឡើង ។ ចតុប្បារិសុទ្ធសីល នឹងកិច្ចឯទៀត ៗ ដូចយ៉ាងអភិសមា-ចារិវត្ត សេក្ដិយវត្ត ឧបជ្ឈាយវត្តជាដើម បព្វជិតត្រូវប្រព្រឹត្ត ដើម្បីឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់សមរម្យជាភិក្ខុសាមណេរក្នុងពុទ្ធសាសនា តទៅ ។ ម្យ៉ាងទៀត អំពើណា ៗ ដែលប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីប្រយោជន៍ដើម្បីសេចក្ដីសុខ ចំរើន ដល់នឹងអ្នកដទៃ អំពើនោះៗ ជាអំពើគួរចំរើនទោះបីតិចតួចមិនគួរប្រមាទដែរ គួរតែចំរើនឲ្យកើតច្រើនឡើងដោយលំដាប់កុំខាន ។ នេះជាសេចក្ដីមិនប្រមាទក្នុងការចំរើន ។ រួបរួមសេចក្ដីដែលបានអធិប្បាយមកនេះ ឈ្មោះថាអប្បមាទធម៌ជាធម៌មានឧបការៈច្រើនជាងកុសលធម៌ទាំងអស់ ។ ធម៌នេះសប្បុរសទាំងឡាយគួរស្ងួនគ្រងរក្សាទុក ជាធម៌តែមួយទេ តែមានឧបការៈច្រើនសមដូចពុទ្ធភាសិតដែលពោលមកក្នុងខាងដើម ។ អាត្មាភាព សំដែងធម៌មកនេះសមគួរដល់កាលវេលាតែប៉ុណ្ណេះឯវំ ។ យំ យម្បិ បដ្ឋិតំ តុយ្ហំ តំ តំ សព្វំ សមិជ្ឈតុ ឥមិនា ធម្មទានេន សុខិតា ហោថ សាធវោ សេចក្ដីប្រាថ្នាណា ៗ ដែលបុទ្ធបរិស័ទ្ធប្រាថ្នាហើយ សេចក្ដីប្រាថ្ននោះ ៗ ទាំងអស់ សូមឲ្យបានសម្រេចកុំបីខាន ! ដោយអំណាចនៃធម្មទាននេះ សូមឲ្យពុទ្ធបរិស័ទ្ធទាំងឡាយបានសេចក្ដីសុខគ្រប់ប្រការកុំបីឃ្លាត !
រតនត្តយតេជេន កម្ពោជរដ្ឋវាសិនោ វុឌ្ឍឹ វិរុឡ្ហំ បប្បោន្តុ សន្តិភាវញ្ច នាញ្ញថា ដោយតេជៈនៃព្រះរតនត្រ័យ គឺព្រះពុទ្ធព្រះធម៌ នឹងព្រះសង្ឃសូមឲ្យប្រជាជនទាំងឡាយ អ្នកនៅក្នុងកម្ពុជ្ជរដ្ឋ បាននូវសេចក្ដីចម្រើនលូតលាស់នឹងសន្តិភាព កុំបីឃ្លាតក្លាយទៅជាប្រការដទៃឡើយ ! ។
ប្រភពអត្ថបទៈ គេហទំព័រពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ
Comments